گفتی چه می بینی بگو، در چشم چون آیینه ام
گفتم که من خود را در او عریان تماشا می کنم
روباه و زاغ زاغکـی قـالب پنیـری دیـد به دهان بر گرفت و زود پرید بر درختی نشست در راهی که از آن می گـذشت روباهـی روبه پر فریـب وحیلت ساز رفـت پـای درخـت کـرد آواز گـفت بـه بـه چقـدر زیبائی چـه سـری چه دمی عجب پائی پرو بالت سیاه رنگ و قشنگ نیست بـالاتر از سیـاهـی رنگ گرخوش آواز بودی و خوش خوان نبودی بهتر از تو در مرغان زاغ می خواسـت قارقار کند تـا کـه آوازش آشـکـار کنـد طعمه افتاد چون دهان بگشود روبهک جست و طعمه را بربود
گفتی که می بوسم تو را، گفتم تمنا می کنم
گفتی اگر بیند کسی، گفتم که حاشا می کنم
گفتی ز بخت بد اگر ناگه رقیب آید ز در
گفتم که با افسون گری او را ز سر وا می کنم
گفتی که تلخی های می، گر ناگوار افتد مرا
گفتم که با نوش لبم آن را گوارا می کنم
گفتی چه می بینی بگو، در چشم چون آیینه ام
گفتم که من خود را در او عریان تماشا می کنم
گفتی که از بی طاقتی دل قصد یغما می کند
گفتم که با یغماگران باری مدارا می کنم
گفتی که پیوند تو را با نقد هستی می خرم
گفتم که ارزان تر از این من با تو سودا می کنم
گفتی اگر از کوی خود روزی تو را گویم برو
گفتم که صد سال دگر امروز و فردا می کنم
گفتی اگر از پای خود زنجیر عشقت وا کنم
گفتم ز تو دیوانه تر دانی که پیدا می کنم
از: سیمین بهبهانی
.................................................................................
کرگدن گفت:نه ,امکان ندارد.کرگدنها نمی توانند با کسی دوست بشوند.
دم جنبانک گفت:اما پشت تو می خارد.لای چینهای پوستت پر از حشره های ریز است.یکی باید پشت تو را بخاراند.یکی باید حشره های تو را بردارد.
کرگدن گفت: اما من نمی توانم با کسی دوست بشوم.پوست من خیلی کلفت است.همه به من می گویند پوست کلفت.
دم جنبانک گفت:اما دوست عزیز,دوست داشتن به قلب مربوط میشود نه به پوست.
کرگدن گفت:ولی من که قلب ندارم,من فقط پوست دارم.
دم جنبانک گفت:این که امکان ندارد,همه قلب دارند.
کرگدن گفت:کو,کجاست؟من که قلب خودم را نمی بینم.
دم جنبانک گفت:خب,چون از قلبت استفاده نمی کنی,قلبت را نمی بینی.ولی من مطمئنم که زیر این پوست کلفت یک قلب نازک داری.
کرگدن گفت:نه,من قلب نازک ندارم,من حتما یک قلب کلفت دارم.
دم جنبانک گفت:نه,تو حتما یک قلب نازک داری,چون به جای اینکه دم جنبانک را بترسانی,به جای اینکه لگدش کنی, به جای اینکه دهن گشاد و گنده ات را باز کنی وآن را بخوری,داری با او حرف می زنی.
کرگدن گفت:خب , این یعنی چی؟
دم جنبانک گفت:وقتی که یک کرگدن پوست کلفت ,یک قلب نازک دارد یعنی چی؟یعنی اینکه میتواند دوست داشته باشد,میتواند عاشق شود.
کرگدن گفت:اینها که میگویی یعنی چه؟
دم جنبانک گفت:یعنی...بگذار روی پوست کلفت قشنگت بنشینم,بگذار...
کرگدن چیزی نگفت.یعنی داشت دنبال یک جمله ی مناسب می گشت.فکر کرد بهتر است همان اولین جمله اش را بگوید.
اما دم جنبانک پشت کرگدن نشسته بود و داشت پشتش را می خاراند.داشت حشره های ریز لای چین های پوستش را بر می داشت.
کرگدن احساس کرد چقدر خوشش می آید! اما نمی دانست از چی خوشش می آید.
کرگدن گفت:اسم این دوست داشتن است؟اسم این که من دلم می خواهدتو روی پشت من بمانی و مزاحم های کوچولوی پشتم را بخوری؟
دم جنبانک گفت:نه,اسم این نیاز است, من دارم به تو کمک می کنم و تو از این که نیازت بر طرف میشود احساس خوبی داری.یعنی احساس رضایت می کنی,اما دوست داشتن از این مهمتر است.
کرگدن نفهمید که دم جنبانک چه میگوید.
روزها گذشت,روزها,هفته ها و ماه ها و دم جنبانک هر روز می آمد و پشت کرگدن می نشست.هر روز پشتش را می خاراند و هر روز حشره های کوچک مزاحم را از لای پوست کلفتش بر می داشت و کرگدن هر روز احساس خوبی داشت.
یک روز کرگدن به دم جنبانک گفت: به نظر تو این موضوع که کرگدنی از اینکه دم جنبانکی پشتش را می خاراند و حشره های مزاحمش را می خورد احساس خوبی دارد,برای یک کرگدن کافی است؟
دم جنبانک گفت:نه,کافی نیست.
کرگدن گفت:درست است کافی نیست.چون من حس میکنم چیزهای دیگری هم دوست دارم.راستش من بیشتر دوست دارم تو را تماشا کنم.
دم جنبانک چرخی زد و پرواز کرد, چرخی زد و آواز خواند, جلوی چشمهای کرگدن.کرگدن تماشا کرد وتماشا کرد و تماشا کرد, اما سیر نشد.
کرگدن میخواست همین طور تماشا کند.کرگدن با خودش فکر کرد این صحنه قشنگ ترین صحنه ی دنیاست و این دم جنبانک قشنگ ترین دم جنبانک دنیا و او خوشبخت ترین کرگدن روی زمین.وقتی که کرگدن به اینجا رسید احساس کرد که یک چیز نازک از چشمش افتاد.
کرگدن ترسید و گفت:دم جنبانک,دم جنبانک عزیزم,من قلبم را دیدم.همان قلب نازکم را که می گفتی! اما قلبم از چشمم افتاد.حالا چه کار کنم؟
دم جنبانک برگشت و اشک های کرگدن را دید.آمد و روی سر او نشست و گفت:غصه نخور دوست عزیز,تو یک عالم از این قلبهای نازک داری.
کرگدن گفت:راستی,اینکه کرگدنی دوست دارد دم جنباکی را تماشا کند و وقتی تماشایش میکند قلبش از چشمش می افتد,یعنی چه؟
دم جنبانک چرخی زد و گفت:یعنی اینکه کرگدنها هم عاشق میشوند!
کرگدن گفت:عاشق یعنی چه؟
دم جنبانک گفت:یعنی کسی که قلبش از چشمهایش میچکد.
کرگدن باز هم منظور دم جنبانک را نفهمید.اما دوست داشت دم جنبانک باز حرف بزند,باز پرواز کند و او باز هم تماشایش کند و باز قلبش از چشمهایش بیفتد.
کرگدن فکر کرد اگر قلبش همین طور از چشمهایش بریزد,یک روز حتما قلبش تمام می شود.
آن وقت لبخند زد و با خودش گفت:من که اصلا قلب نداشتم,حالا که دم جنبانک به من قلب داد چه عیبی دارد؟!بگذار تمام قلبم را برای او بریزم
........................................................................................................
1- همیشه نسبت به هم مؤدب باشید، این کار بسیار آسان است و در کیفیّت روابطتان تفاوت چشم‌گیری ایجاد میکند.
2- زمانی که برای نخستین بار همسرتان را دیدید و عاشقش شدید را به یاد بیاورید و نامه عاشقانه‌ای برایش بنویسید و طی آن جزئیات آن خاطره را برایش بازسازی نمایید.
3- داخل اتومبیل همسرتان یادداشتی بگذارید که روی آن نوشته شده : «عشق توست که چرخ‌های دنیا را می‌چرخاند».
4- وقتی در هوای سرد با هم قدم می‌زنید کت‌تان را درآورده و بر روی شانه‌هایش بیندازید.
5- به او بگویید با تمام افرادی که تاکنون دیده‌اید تفاوت چشم‌گیری دارد. این موضوع در روابطتان تحوّل شگفت‌انگیزی به وجود خواهد آورد.
(یک زن خوب، الهام‌بخش مرد است. یک زن فوق‌العاده، نظر مرد را جلب میکند، یک زن زیبا، مرد را شیفته خود میکند. یک زن دل‌سوز، قلب مرد را می‌رباید...)
6- به پاس قدردانی از زحماتش، دستش را ببوسید.
7- فکر کنید که دیگر محبوب‌تان را نخواهید دید و پس از آن نامه عاشقانه بلندبالایی برایش بنویسید و به او بگویید او و عشقش برای شما چه معنا و جایگاهی دارد.
8- در کمد لباس‌هایش عطر بپاشید.
9- اگر دلتان می‌خواهد احساساتی برخورد کند، شما نیز با او احساساتی‌تر باشید.
10- زمان، دل‌های شکسته را درمان میکند!
11- به نقطه ضعف‌های همسرتان پی ببرید و زمانی که بین شما مشکلی پیش می‌آید، انگشت روی آنها نگذارید.
12- دفترچه‌ای از حوادث جالبی که برایتان رخ داده است درست کنید و زمانی که او نیاز به کمی تجدید روحیه و تفریح دارد آن را در اختیارش بگذارید.
13- همین امشب به هنگام صرف شام در دهان همسرتان لقمه بگذارید.
14- با او مانند یک انسان رفتار کنید نه یک شیء.
15- با او به عنوان مهم‌ترین شخصیّت دنیا برخورد کنید.
(در صورتی که با افرادی که دوستشان دارید هم‌دردی کنید، آنها بیشتر مجذوب شما میشوند).
16- برای حفظ سلامتی‌اش از هیچ‌کاری دریغ نکنید.
17- وقتی روز بدی را پشت سر گذاشته‌اید سرتان را روی شانه‌های او بگذارید و یک دل سیر گریه کنید.
18- با همدیگر از فرزندانتان مراقبت کنید.
19- هرگاه می‌خواهد از خانه خارج شود تا جلوی در خانه دنبالش رفته و او را بدرقه کنید.
20- هرگاه یک مشاجره لفظی بین شما پیش آمد زود همه چیز را فراموش کنید
...........................................................................................................................
شب غریبی است. همه چیز عجیب و باور نکردنی بنظر می رسد. اصلا من در این اتوبوس چه می کنم؟ آدمها؟! بعضی از آنها را می شناسم. اما هرگز تصورش را هم نمی توانستم بکنم که با آنها همسفر باشم. سفر؟!
بعضی ها با هم خوش و بش می کنند، عده ای خاموش و در خود فرو رفته اند. با کمی دقت، متوجه می شوم که راننده هم خودی است. ولی بامداد که رانندگی بلد نبود. تازه او که چند سال پیش از دنیا رفته بود. یعنی، برده بودندش.
خوشحال می شوم. همیشه آرزو می کردم دوباره ببینمش. بلند می شوم و راه می افتم. هنوز چند قدمی نرفته ام، که صدایی، میخکوبم می کند. با وحشت، سرم را بطرف صدا بر می گردانم.
ــ چطوری آقا مهدی؟
ــ کاووس حاج آقا!
ــ گفتم که، از این اسما من خوشم نمیاد.
باز هم خون خونم را می خورد، اما جرات مقاومت بیشتر را ندارم. بی اختیار می پرسم:
ــ شما اینجا چیکار می کنین حاج آقا؟
ــ ناچار شده م... کارم تموم شد... ردم کرده ن...
دور و برش خالی است. کسی هوایش را ندارد.
ــ حاج آقا اینجوری تنها، یه کم خطرناک نیس؟
یک دفعه می زند زیر خنده؛ تلخ و چندش آور. این جور وقتها، باید انتظار کتک خوردن را داشته باشیم. ولی الان تو این اتوبوس؟
ــ دیگه تموم شد...تموم...
صدایش به لرزه افتاده است؛ دوباره، یاد بامداد می افتم که پشت فرمان نشسته. بعد با نوعی ترس، که انگار حمایتی را هم با خود یدک می کشد، حرفش را می برم و می گویم:
ــ حاجی ما رو هر چی تونستی زدی...
ــ ولی بالاخره ولت کردم.
ــ ولم کردی، چون فهمیدی، منو دیگه شکستی. اما با بامداد این کارو نکردی.
اخمی می کند و با همان قیافه ی حق به جانب، می گوید:
ــ ولش می کردم که بره تفنگ دس بگیره بیاد خوده منو بزنه؟
خشم، تمام وجودم را پر می کند و انگار که دیگر از هیچ چیز نمی ترسم، می گویم:
ــ ولی حاجی بهت قول میدم یه روز بالاخره یکی این کارو می کنه.
زهر خندی، صورت بد منظرش را می پوشاند و با صدایی گرفته، می گوید:
ــ خیال می کنی اگه اون روز برسه، چی میشه؟
ــ اون روز... اون روز... دل مردم خنک می شه.
ــ یکی دیگه میاد، دوباره دله شونو خون می کنه.
اتوبوس، از راههایی پر پیچ و خم می گذرد. از محله هایی گذشته است، که من سالها در آنها زندگی کرده ام. همه چیز در هم و بر هم است. با این وجود، میدان خاکی را، از آن همه، تشخیص می دهم. بعد از ظهر ها آنجا، گل کوچک، بازی می کردیم. همین بامداد مرا تو دروازه می گذاشت و خودش می رفت جلو گل می زد.
ــ کاووس حواسه تو جم کن. یه آن غافل شی، گل می خوری.
و من چقدر به خودم زحمت می دادم که گل نخورم.
ــ آفرین!
آفرین هایی که این زمین بازی و این محله را دوست داشتنی می کرد.
راستی، بامداد که مرده. همین حاجی بی پدر و مادر او را کشته است. بغض گلویم را می گیرد.
ــ آخه بی رحم! تو چطور تونستی یه همچین جوونی رو بکشی؟
ــ چرا بی خود عصبانی می شی، من فقط دستوره امامو اجرا کردم.
ــ پس تو چیکاره بودی؟
سرش را به راست می چرخاند و از پنجره، بیرون را نگاه می کند. من هم مسیر چشمش را دنبال می کنم. یکباره، شب آتش می گیرد. زبانه های آتش، خود را به دیواره ی پنجره می سایند. نعره هایی گوش خراش، اتوبوس را پر می کنند. ترس، چهره ی حاجی را چنان در خود فرو می کشد، که هیچ اثری از آن تصویر قبلی، در ذهن نمی ماند. التماس می کند؛ فریاد می کشد؛ اما، کسی از جا بلند نمی شود. رفته رفته، ذوب می شود و جای خالی او، سیاه، بر جا می ماند.
حس آرامشی، خود را در من، شناور می کند.
هنوز در همین حال و هوا هستم، که صدای دیگری مرا بخود می خواند:
ــ اون می خواس بگه که ما فقط مجری هستیم... درستم می گفت.
نمی شناسمش، اما چهره اش یک جوری برایم آشناست.
ــ شما رو بجا نمیارم.
من یه کم واسه سن شما بزرگم. ولی شاید منو اول اون اشتباه تاریخی، که اسمه شو انقلاب گذاشتین، توی تله ویزیون دیده باشی، یا در مورد من شنیده باشی.
یک دفعه می شناسمش و با بی میلی می گویم:
ــ بله، حالا فهمیده م.
با همان اتکا به نفس اولیه، ادامه می دهد:
ــ ما وظیفه مونو انجام می دادیم. اتفاقا، رفتار مون با همه، خیلی خوب و انسانی بود. اونا یه مشت خرابکار بودن که می خواستن مملکت مارو بدن به روسا. خب مام وظیفه مونو انجام می دادیم.
ــ یعنی همه ی اون آدما که شکنجه و تیر بارون شدن، می خواستن کشورو بدن به روسا؟
نگاهی به من می اندازد و با همان قاطعیت می گوید:
ــ احسنت به آدم چیز فهم. تازه شما اگه کاری که ما می کردیمو با این همکاره مون که الان رفت، مقایسه کنین، متوجه می شین که ما چه فرشته هایی بودیم.
با خشمی که می رود سنگین تر شود، می گویم:
ــ فرشته ها که شکنجه نمی کنن آقا!
ــ مگه عزرائیل فرشته نیست؟
ــ مگه اون کسی رو آزار داده؟ چرا الکی حرف...
ــ تند نرو بذا با هم بریم. پس آتیشه جهنم چیه؟ پس چرا عزرائیل بی موقه جون آدمارو می گیره. تازه از اینا گذشته، مگه بدون اراده ی اون کسی از دنیا می ره؟ واسه همینه که باید قبول کنی دستور از بالا میاد. از بالایه بالا، مام فقط پیاده ش می کنیم. همین!
به یاد عموی یکی از دوستانم می افتم. چند بار گرفته بودندش. آدم ساکت و متینی بود. وقتی با من حرف می زد، دلش می خواست از نقشه های من برای آینده بداند؛ و با مهربانی می گفت:'' آینده رو از الان باید ساخت. گاهی وقتا آدم مجبور میشه از یه چیزایی بگذره. ولی اگه اونو درست بسازی، ارزشه شو داره''.
سرش را زیر آب کردند. بعد از انقلاب، همه از او به بزرگی یاد کردند.
هنوز این فکر به پایان نرسیده است، که می بینم اثری از او نیست؛ از آن همه ادعا و قدرت پوشالی، فقط یک صندلی خالی بجا مانده است؛ مثل آن یکی.
نگاهم را به سمت بامداد می گردانم. انگار،او بی امان، در حال تغییر است. گاهی مثل زنی بنظر می رسد که خود را زیر انبوهی از چادر و روسری پنهان کرده است؛ در لحظه ا ی دیگر، کودکی است که با چشمانی نگران، مادرش را تعقیب می کند. گاهی شبیه گیاه و در چشم به هم زدنی، به موجود تازه ای بدل می شود، که ترکیبی است از گیاه، حیوان و انسان. می ایستم. می ترسم. نزدیک شدن به او به آن سادگی ها که فکر می کردم، نیست.
ــ اون رو به رویی رو می بینی؟
باز، صدای دیگری، مرا به خود خوانده است. این یکی، خیلی آشنا بنظرم می آید. در حالی که سمت چپ راهرو را نشان می دهد، ادامه می دهد:
ــ اون سر نخه همه ی بدبختی های ماست.
نگاهش را دنبال می کنم. راهرو، چقدر دراز و پهن دیده می شود. باورم نمی شود که این یک اتوبوس باشد. اما کسی پشت فرمان نشسته است؛ کسی که آن را می راند؛ بامداد، برادرم.
ــ حواسه ت پرت نشه. نیگاش کن ببین چه متفکر نشسته.
نگاهش می کنم. چهره اش حکیمانه است. موی بلند سفیدش، مرا به یاد دانشمندان دوران قدیم می اندازد. همانجا، پشت میزش نشسته و در زیر آن نور ضعیف پی سوز، مشغول ورق زدن کتاب و تکان دادن سر است.
نظامی زمختی که او را به من نشان داده است، شمشیرش را از نیام می کشد، بالای سرش نگاه می دارد و با خشم می گوید:
ــ در طول تاریخ، همیشه این سیاسی ها هوایه شما ها رو داشتن. اگه می ذاشتن ما کار مونو بکنیم، اون وقت نشونه تون می دادیم که چی از تون باقی می موند. شماها مانع پیشرفت بشریت می شین، سر هزارتا تونو که بزنیم، همه چی درست می شه.
از آسمان، هنوز هم آتش می بارد. اما عجیب است که من اصلا گرمم نیست. انگار همه ی اینها دارند روی پرده ی سینما اتفاق می افتند و من بازیگر مخصوص آن هستم.
ــ پسر جون، خیالتو راحت کنم، دنیا، دنیایه گردن کلفتی و زوره. باقیش هرچی که هس، یا فیلمه، یا وسیله ی به کرسی نشوندنه شه. هیچ کسی یم کاری از دستش بر نمیاد که بتونه این خطو بشکنه.
ــ مگر اینکه...
نظامی زمخت که انگار انتظار شنیدن جمله ای از آن سمت را داشته باشد، با اکراه می گوید:
ــ می دونستم صداش در میاد.
صدای حکیم که از سمت چپ اتوبوس در آمده است، ادامه پیدا می کند و به آرامی همه جا می پیچد:
ــ ... مگر اینکه چراغ عقل انسان روشن شه. بفهمه که راز هستی چیه. واسه چی پا به این جهان گذاشته. توش باید چیکار کنه و چه جور باید ازش جدا شه.
صداهای گوناگونی، اتوبوس را در خود فرو می برند. آدم ها به رنگ تبدیل می شوند. به جای چهره، فقط رنگ می بینی. نظامی کنارم، در چشم به هم زدنی، تیره می شود. یکی دیگر، با ردایی روحانی، فریاد می زند:
ــ بکشید زنادقه را ...
و بعد، همه، باهرچه دارند شلیک می کنند.
صدایی در خلوت بگوش می رسد:
ــ راستی اینکه الان مرد کی بود؟
فریادهای گوناگونی در هوا می پیچد:
ــ چه فرقی می کنه، از زنده ها صحبت کن! از ما!
دیگر، از حس گذشته است، باور می کنم که این یک اتوبوس نیست.اینجا یک شهر است. آدم ها حرکت می کنند. بیاد مادرم می افتم که می گفت:'' از تو حرکت، از خدا برکت''. و بعد بلافاصله، جمله ی دیگری خودش را به آن می چسباند:
'' هر حرکتی، برکت به ارمغان نمی آورد. بسیاری از حرکتها، به نابودی انسان و هستی ختم می شوند. جهان بسیار تغییر کرده است. گسترده تر شده است. روابط هم، در آن تغییر کرده اند. به همین دلیل، باید حرکت را از ریشه ی شکل گیری آن بررسی و شناسایی کرد''.
این جمله ها را، سی سال پیش، دبیر فیز یک مان می گفت. تره هم برای حرفهایش خرد نمی کردیم. البته، بعدها فهمیدیم که راست می گفت. و چه بسیارند از این آدمهای بی آزار و مفید، که راست می گویند و کسی به حرفشان گوش نمی دهد؛ و تنها دلیلش هم این است که سعی نمی کنند خودشان را به دیگران تحمیل کنند.
ــ حالا می خوای بری پیشه داداشه ت یا نه؟
رو به روی من ایستاده است. نمی شناسمش. با کنجکاوی مشکوکی نگاهم می کند. در حالی که دیگر از این سوال و جوابها خسته شده ام، می گویم:
ــ فکر نمی کنم به شما ارتباطی داشته باشه.
و در حالی که سعی می کنم دستش بیاندازم، به مسخره می گویم:
ــ شما اینطور فکر نمی کنین؟
لبخندی می زند و با مهربانی می گوید:
ــ می تونه داشته باشه، این به خودت بستگی داره.
کمی جا می خورم. انگار با آن قبلی ها فرق دارد. سعی می کنم آهنگ صدایم را تغییر دهم.
ــ می تونم بپرسم شما کی هستین؟
ــ من زمانم.
ــ فامیله تونو اگه بگین، شاید بهتر بشناسمه تون.
می خندد و با جدیتی که از درون خنده، خود را بیرون می ریزد، می گوید:
ــ زمان؛ همه ی زمان. همون که نمی بینیش، همون که ازش استفاده نمی کنی؛ بعد، می شینی گریه می کنی و حسرت از دست دادنه شو می خوری. همون که سعی نکردی بشناسیش.
حیرت زده می شوم و باهمان شگفتی می گویم:
ــ یعنی تو واقعا همون زمانی...
ــ حرفم را قطع می کند و می گوید:
ــ آره، سعی کن دیگه خوده تو به در و دیوار نزنی و لق نخوری.
باز هم به یاد بامداد می افتم و با نوعی خشم در آهنگ صدا، می گویم:
ــ تو این حرف رو به امثال برادرم باید بزنی که تو رو از دست دادن و دنبال مردم رفتن، نه به من. من که هنوز زنده م. هنوز قدر تو رو می دونم. من که هنوز می دونم چه جوری باید زندگیمو حفظ کنم...
زمان، نگاهش را از من بر می گیرد، با صدای بلند می خندد و در انتهای راهرو، ناپدید می شود.
صدای همهمه در راهرو می پیچد. عده ای با صدای بلند اسم مرا بر زبان می آورند.
ــ احسنت! اینو میگن آدم چیز فهم.
ــ تکبیر!
ــ هر کی سمت قدرت وایساد، عاقله!
ــ کاملا درسته! اینجور آدما زمان شناسن.
ــ بزن آقا! بزن تو سرش هر کی حرف اضافه زد. وطن فروش جماعتو باید داغون کرد.
ــ آقا می دونی اصلا چی، حالا که مردم خوده مون، حسابی تو چنگمون اسیرن و اگه صداشون درآد نفسه شو نو می گیریم، میریم سراغ بقیه، که از صفحه ی روزگار محو شون کنیم. ما گوشت لب توپ، نفت، گاز... همه چی یم داریم.
در آن سوی راهرو، سمت چپ، تنها یک نفر ایستاده است؛ همان حکیم با موی سفید و بلند.
آغوشش را به سوی من می گشاید، و عجیب است که با یک چشم می خندد و با چشم دیگر می گرید. با آهنگی صمیمانه در کلامش، می گوید:
ــ زمان، می تونه به تو خدمت کنه، اما نه این جوری. گول این حرفا رو نخور. اینا یه اندازه ی خیلی کوچیکی از زمانو می تونن ببینن. اگه درست فکر کنی، می تونی زمانو پشت سر بذاری. می تونی تو همه ی لحظه هاش حرکت کنی. می تونی بجای اینکه اسیرش باشی، اونو حس کنی. اینایی که این حرفارو می زنن، خوده شونو توش زندانی کرده ن و تو اون، اونقدر می مونن تا بپوسن؛ واسه همینم، می بینی از همه جا، بوی نفرت و مرگ میاد. می دونی، مهم نیست که اونا از چی صحبت می کنن، دین ،فلسفه، اقتصاد،ادبیات،روانشناسی یا امور دیگه، مهم اینه که همه شون یه چیز می خوان...
بی اختیار، از پشت شیشه چشمم متوجه ی بیرون می شود. شب به آخر رسیده است. انگار در ابتدای روزیم. هنوز خورشیدی در کار نیست. هوا، گرگ و میش است.
چشمهای حکیم چقدر مهربانند. راستی چرا فکر می کنم که او حکیم است. اصلا مفهوم این واژه...چرا این کلمه در ذهن من نشسته است؟ او خودش ادامه می دهد:
ــ من آگاهی هستم؛ دانش؛ یادگیری، بدون تعیین راه کردن. اگه با من باشی، خودت راه می شی. اون وقت به آرامش می رسی.
دست توی جیبش می کند و بادامی بیرون می آورد و به من می دهد. من هم آن را زیر دندانم می گذارم. چقدر تلخ است. هنوز مشغول کلنجار رفتن با مزه اش هستم که حس می کنم، چشمم طور دیگری می بیند؛ گوشم، حساس تر شده است. از این تغییر،خوشم می آید.
یاد بامداد می افتم و این بار، با تکانی، خودم را به او می رسانم.
ــ هنوز داری می رونی؟
ــ کاره من، همین روندنه.
ــ حیف تو نیس راننده اتوبوس باشی؟
ــ جلو رو نیگا کردی؟
از ذهنم می گذرد که پیش رو جاده است و آن هم که مورد خاصی نمی تواند داشته باشد؛ با این وجود، بطور واکنشی نگاهی می اندازم؛ نگاهی سرسری.
یکدفعه خشکم می زند. بی اختیار، چشمهایم را می مالم. همه جا روشن است. اصلا جاده ای در کار نیست. همه چیز را جور دیگری می بینم. همه جا مثل نقطه به نظر می رسد. تا به نقطه ای نگاه می کنم، بخشی از تاریخ را حس می کنم. و عجیب است که هیچ ربطی به آنچه تا به حال از آن می شناختم ندارد. در یک لحظه، همه ی نقطه های مبهم را که سالها با آنها کشتی گرفته ام، می بینم. آن همه مطالعه، آن همه سنگ این یا آن اندیشه و اندیشمند را به سینه زدن و آن همه خود ستایی ها، در ظرف ثانیه ای ، بی رنگ می شوند.
حاکمان دروغین را می بینم که پشت سرهم، در حماقت خود آب می شوند، بخار می شوند و نا پدید می شوند، بدون آن که با بارانی دیگر، دوباره به هستی باز گردند و درآن باقی بمانند.
بامداد در حالی که سعی می کند، در فهم این همه به من کمک کند، می گوید:
ــ اونایی که می فهمن، میرن جلو؛ اونم با چیزی که نمی شه باهاش معامله کرد.
از ذهنم می گذرد که منظورش مقاومت تا پای جان است؛ به همین خاطر، می پرسم:
ــ آدمایی مثه تو که زندگی شونو داده ن... یعنی اگه واقعا یه روز به زندگی برگردن، حاضرن... حاضرن همون راهو ...
یکباره همه جا توفانی می شود؛ بدنم یخ می زند، انگار پنجره ای باز شده است و سوز سردی به من هجوم آورده است. باران، حتا قطره ی باران را روی پوستم حس می کنم. بامداد در حالی که می رود در روشنایی روز شناور شود، محکم می گوید:
ــ کاووس! فقط یادت باشه، تو زندگی هیچ وقت، پا تو رو حق نذاری. ناچیز ترین موجود هستی یم، کسی رو داره که همیشه مواضبه شه؛ چشمه تو باز کن، اگه حواسه ت نباشه، گل می خوری. فهمیدی؟
و من، انگار که دوباره توِی گل ایستاده باشم، نگاهش می کنم و می روم مثل
همیشه چشم بگویم، که صدای انفجاری در گوشم می پیچد.
انگار کسی منتظر شنیدن حرفی است، حرفی که من باید آن را منتقل کنم؛ نگاهی به دور و بر می اندازم، خودم را جمع و جور می کنم، صدایم را صاف می کنم و با لبخندی دوستانه و مهربان، می گویم:
ــ انسان...
**************************************
دختری بود نابینا
که از خودش تنفر داشت
که از تمام دنیا تنفر داشت
و فقط یکنفر را دوست داشت
دلداده اش را
و با او چنین گفته بود
« اگر روزی قادر به دیدن باشم
حتی اگر فقط برای یک لحظه بتوانم دنیا را ببینم
عروس حجله گاه تو خواهم شد »
***
و چنین شد که آمد آن روزی
که یک نفر پیدا شد
که حاضر شود چشمهای خودش را به دختر نابینا بدهد
و دختر آسمان را دید و زمین را
رودخانه ها و درختها را
آدمیان و پرنده ها را
و نفرت از روانش رخت بر بست
***
دلداده به دیدنش آمد
و یاد آورد وعده دیرینش شد :
« بیا و با من عروسی کن
ببین که سالهای سال منتظرت مانده ام »
***
دختر برخود بلرزید
و به زمزمه با خود گفت :
« این چه بخت شومی است که مرا رها نمی کند ؟ »
دلداده اش هم نابینا بود
و دختر قاطعانه جواب داد:
قادر به همسری با او نیست
***
دلداده رو به دیگر سو کرد
که دختر اشکهایش را نبیند
و در حالی که از او دور می شد گفت
« پس به من قول بده که مواظب چشمانم باشی
****************************************************
آموخته ام ...... وقتی که عاشق هستید عشق شما در ظاهر نیز نمایان می شود.
آموخته ام ...... تنها کسی که مرا در زندگی شاد می کند کسی است که به من می گوید : تومرا . شاد کردی .
آموخته ام ...... داشتن کودکی که در آغوش شما به خواب رفته زیباترین حسی است که در دنیا وجود دارد .
آموخته ام ...... که هرگز نباید به هدیه ای از طرف کودکی ( نه ) گفت .
آموخته ام ...... که همیشه برای کسی که به هیچ عنوان قادر به کمک کردنش نیستم دعا کنم .
آموخته ام ...... که مهم نیست که زندگی تا چه حد از شما جدی بودن را انتظار دارد ، همه ما احتیاج به دوستی داریم که لحظه ای با وی به دور از جدی بودن باشیم .
آموخته ام ...... که زندگی مثل یک دستمال لوله ای است هر چه به انتهایش نزدیکتر می شویم سریعتر حرکت می کند .
آموخته ام ...... که پول شخصیت نمی خرد .
آموخته ام ...... که تنها اتفاقات کوچک روزانه است که زندگی را تماشایی می کند
آموخته ام ...... که چشم پوشی از حقایق آنها را تغییر نمی دهد .
آموخته ام ...... که این عشق است که زخمها را شفا می دهد نه زمان .
آموخته ام ...... که وقتی با کسی روبرو می شویم انتظار لبخندی از سوی ما را دارد .
آموخته ام ...... که هیچ کس در نظر ما کامل نیست تا زمانی که عاشق بشویم.
آموخته ام ...... که زندگی دشوار است اما من از او سخت ترم .
آموخته ام ...... که فرصتها هیچگاه از بین نمی روند ، بلکه شخص دیگری فرصت از دست داده ما را تصاحب خواهد کرد.
آموخته ام ...... که لبخند ارزانترین راهی است که می شود با آن نگاه را وسعت داد.
آموخته ام ...... که نمی توانم احساسم را انتخاب کنم اما می توانم نحوه بر خورد با آنرا انتخاب کنم.
آموخته ام ...... که همه می خواهند روی قله کوه زندگی کنند ، اما تمام شادی ها و پیشرفتها وقتی رخ می دهد که در حال بالا رفتن از کوه هستید .
آموخته ام ...... بهترین موقعیت برای نصیحت در دو زمان است : وقتی که از شما خواسته می شود ، و زمانی که درس زندگی دادن فرا می رسد .
آموخته ام ...... که گاهی تمام چیزهایی که یک نفر می خواهد فقط دستی است برای گرفتن دست اوست و قلبی است برای فهمیدن وی .
******************************************
دیر میرسی
شب آرامش تنهایی
اشکهای آسمان به صورتم دویده اند
کاش آن زمان که اشکهای من
این هجوم باور نبودنت
صورت مرا میان چشم های عابران
خیس و غم گرفته کرد
آسمان کمی به فکر آبروی این دل شکسته بود
قاصدک رسیده است
با نگاه من حرف میزند
کاش روز آخری که دیدمت
می رسید قاصدک
درد های کهنه ء دل مرا به باد می سپرد
امشب آسمان پر از ستاره است
پشت ابرها نشسته اند
گاهی از کنار ابر
با نگاه من
هم ترانه می شوند
کاش آن زمان که شب مرا ربود
در سیاهی و سکوت غرق کرد
یک ستاره در نگاه من شکفته بود
ای تمام آرزوی سالهای بی کسی
می رسی
ولی تو هم
مثل اشک های آسمان
مثل قاصدک
مثل آن ستاره ها
همیشه دیر
************************************
دارم دوباره ای دوست امشب هوای گریه
نالم دوباره امشب تا نا کجای گریه
امشب دلم گرفته ای آشنا کجایی
از که پناه جوید این آشنای گریه
در آسمان چشمم دیگر ستاره ای نیست
از بس ستاره چیدم در های های گریه
دل همدمی ندارد در این سکوت دلگیر
خواهم که سر نهم باز بر شانه های گریه
تا هم صدای خوبم ، خاموش شد نوایت
در سینه ام نشسته شوق نوای گریه
در این قفس چه خوارم ، دیگر هوس ندارم
بی تو که کس ندارم ای تو خدای گریه
غم انتها ندارد در سینه ام خدایا
من بی صدا بمانم ، با هم صدای گریه
*************************************
عشقها مثل حضرت نوح اند. فقط از ترس طوفان میان طرف تو _بعضی عشقها مثل حضرت آدم اند. فقط خاصیتشون اینه که اولینه _بعضی عشقها مثل حضرت ابراهیم اند. باید توشون همه چیتو قربانی کنی _بعضی عقشها مثل حضرت مسیح اند. آخرش آدم رو به صلیب می کشند _بعضی عشقها مثل حضرت موسا اند. یه خورده که دور بشی جات رو یه گوساله پر می کنه
***************************************************************
یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود شکایت دارم از دلم متهم به عاشقی دلی که پر کشیدو رفت اما هنوز تو عاشقی , این دل زندونیه من مجرم بند اول چی بگم از کجا بگم فقط شکایت و گله ...یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود هیچ کسی همدرد دل تنها بی کسم نبود...سفرت درد کمی نیست واسه ی دلم میدونی...راستس باورم نمیشه تو میری و نمیمونی چه بسی تو لحظه های بیقراری مگه دلت از سنگ که میخوای دلمو تنها بذاری...تو اخرین نگاه تو من دیگه پیدا نبودم کی جای من بود تو چشات هیچ وقت اینو نفهمیدم...نذار که بین من و تو هر چی بوده خاطره شه تو بری و من بمونم قصه ی ما تموم بشه ...یه عهدی بود میون ما اما حالا یه خاطره است از تو فقط مونده برام یه خاطره همین و بس...خودت نگفتی که میری اما نگات رفتنی بود هر چی میگفتم که نرو بهونه هات تکراری بود هر جا میرم یاد چشات تو قاب چشمای منه صدات میاد اما خودت نیستی دلم پر از غمه...دیگه دلت اینجا که نیست اما یادت پیش منه تو نیستی و شب گریه ها ... در به دری کار منه...نذار که دیوونه بشم نذار از عشقت بسوزم...بارون چشمام می باره از دوری تو هنوزم...اگه صدامو میشنوی بدون یکی دوست داره, یکی که چشماش ابریه نیست یه بارون بباره...اگه صدامو میشنوی بدون یکی منتظر یکی برای دیدنت نشسته پشت پنجره...یکی بود یکی نبود کسی همدرد دل تنها و بی کسم نبود......
--------------------
یادته تو اوج پاییز اخرین لحظه ی دیدار
خوب مواظب خودت باش دو سه بار دوباره تکرار
یادته به ماجرامون چقدر نگا می کردیم
تایکی دلش بیاد بگه خب,خدانگهدار
توخداحافظی کردی, دل من یه کم تکون خورد
بعدش اسمتو نوشتم روی ساقه ی سپیدار
بارون گریه که بارید از تو اب غصه هامون
هر دو مون سرو گذاشتیم روی اجرای دیوار
یه بار دیگه می پرسم راس راسی باید جدا شیم؟
یادته اشک تو افتاد روی سیم گرم گیتار؟
منم انگار مث اشک از چشات افتاده بودم
یه جوری دلت میلرزید پس دیگه نکردم اصرار
خیلی اونجا بودیم همه ما رو دیده بودن
بد جوری نگا می کردن مردم کوچه و بازار
نگاتو گرفتی از من گفتی خب کاری نداری
من شکستم ولی گفتم برو به امید دیدار
دو سه تا فردا گذشت و من دیگه تورو ندیدم
شنیدم ولی رسیذی به یکی شبیه دلدار
دل من دوباره لرزید مث اون لحظه ی اخر
خاطرت هر چی که گفتی شد رو رویای من اوار
حالا موندم از خدامون چی بخوام خوشیت یا غصت
همه گفتن عکس اونو دیگه از رو تاغچه بردار
اما من میگم خدایا من که کلی غصه دارم
غمای اونم بگیرو باز به این دیوونه بسپار
**********************************************
یک پنجره برای شنیــــــــــــــــــدن
یک پنجره که مثل حلقه ی چاهــــــــــــــــــــــــی
در انتهای خود به قلب زمین می رســـــــــــــــــــــــــــــــــــــد
و باز می شود به سوی وسعت این مهربانی مکرر آبی رنـــــــــــــــــــــــگ
یک پنجره که دست های کوچک تنهایــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی را
از بخشش شبانه ی عطر ستاره های کریــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم
سرشار می کنـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد
و می شود از آنجـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا
خورشید را به غربت گل های شمعدانی مهمان کــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرد
یک پنجره برای من کافیســــــــ*ـ*ـ*ـ*ــــــــ*ـ*ـ*ـ*ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت
*ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ*ـــ ـــــ ــــــ ـــــ ـــــ ــــ ـــــ*ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ*
*ــــــــــــــــــــــــــــــ*ــــــ ـــــ ــــ ـــــ ــــ ـــ*ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ*
*ـــــــــــــــــــــــــ *ــــ ـــ ــــ ــــ ـــ*ــــــــــــــــــــــــــــــــ*
*ـــــــــــــــــــــــــ*ــ ـــ ـــ ـ*ـــــــــــــــــــــــــــــ*
*ــــــــــــــــــــــ*ـ ـ*ـــــــــــــــــــــــ*
*ـــــــــــــــــــــ*ــــــــــــــــــــ*
*ـــــــــــــــــــــــــــــ*
*ــــــــــــــــ*
*ــــــ*
***************************************************************************************
*
سلام
وبلاگ زیبایی داری
مرسی که به وبلاگم سر زدی
موفق باشی
سلام عزیز ممنون که سر زدی ولی نگفتی پسری یا دختر من که توش موندم
چقدر ثانیه ها نا مردند
گفته بودند که بر میگردند
بر نگشتندو پس از رفتنشان
عقربه ها بی جهت میگردند
سلام دوست عزیز
وب لاگ بسیار خوبی داری
خوشحال شدم از حضورت در دفتر عشق
با تبادل لینک موافقم
لینک کردید به من اطلاع بدید
شاد باشی
سلام لینک کردم ممنون
طاقت جدایی ندارم ، اما سرنوشت ما یکی نیست ، با هم بودن همیشگی نیست!
طاقت یک لحظه بی تو بودن مرا می آزارد ، به خدا نمیتوانم بی تو زندگی کنم ،
[گل][گل][گل][گل][گل]
سلام دوست عزیز [گل]
خوبی؟
[قلب] ****دفتر عشق به روز شد**** [قلب]
منتظر حضور گرمت هستم [گل]
برقرار باشی و سبز [گل]